Rozdział 9

            Stałam w jakimś pokoju. Był duży, na ścianach znajdowały się duże okna i gobeliny, a podłogę pokrywała mozaika. Stały w nim dwie duże sofy, fotele i stolik. Po prawej stronie stał kominek, w którym paliły się duże drwa. Iskry strzelały w górę, a jasny płomień oświetlał pomieszczenie. W półmroku dostrzegłam kontury dużej komody, na której stały  książki. Na kamiennej podłodze, pod stolikiem leżał dywan.

            Byłam pewna, że nigdy wcześniej nie widziałam tego miejsca. Coś przede mną zaskrzypiało. Otworzyły się wielkie, dębowe drzwi i kilka osób weszło do środka. Schowałam się za komodą i patrzyłam co się dzieje. Kilka osób usiadło, dwie ciągle stały. Twarz jednej z nich wyrażała złość. Jego oczy ciskały błyskawice w kierunku kogoś, kto siedział przed nim. Osobą obok był nieznajomy z mojego snu. Nie miałam pojęcia co robiłam w tamtym miejscu. To nie mógł być sen, skoro nigdy w życiu tam nie była. Pokój przypominał komnatę w zamku.

            -Jak śmiesz przyjeżdżać tu bez twojego celu?- zagrzmiał jeden z mężczyzn.- Już nie pamiętasz, po co tam pojechałeś!? Miałeś wrócić z księżniczką. Bez niej nasza pozycja w tym państwie będzie bezwartościowa. Musisz znaleźć Alexandrę i siłą czy nie uczynić  z niej swoją towarzyszkę.

            Usłyszałam swoje imię, a włosy stanęły mi na karku. Kim oni są i czego ode mnie chcą. Czy to przed nimi ostrzegano mnie od lat. Ale ten mężczyzna, który ostrzegł mnie w śnie nie mógł być zły. W końcu chciał mnie ostrzec. Już nic nie miało sensu. Nie wiedziałam już, czy mogę mu zaufać czy nie. Myśli tak bardzo mnie pochłonęły, że nie słyszałam jaka była odpowiedź mężczyzny, który siedział. Kiedy znowu spojrzałam w ich stronę on opuszczał pokój. Znowu odezwał się ten zdenerwowany.

            -Nie sądziłem, że zawiedzie. To do niego niepodobne. Musi jak najszybciej tam wrócić i zdobyć zaufanie księżniczki lub ją porwać. To już zależy od niego. Alexandra musi zostać jego towarzyszka czy tego chce czy nie.

            -Panie, przepraszam, że przerywam, ale jeżeli jest tak jak mówi i chronią ją świetni wojownicy niech lepiej wszystko ucichnie i dopiero wtedy tam wróci. Tak będzie mądrze. Powiedział, że wystarczą mu trzy tygodnie i przestaną ją aż tak bardzo kontrolować. Potem mamy jeszcze dużo czasu do jej przemiany. Zacznie się dopiero na końcu czerwca.

            -Może masz racje Kielu. Poczekamy kilka tygodni, a wtedy mój bratanek wróci tam. Pójdź i go o tym poinformuj. A wy, drodzy panowie poczekacie jeszcze trochę na przejęcie władzy. Proszę wróćcie do swoich komnat. Porozmawiamy później.

            Wyszedł z pokoju tak jak ten przed nim. Reszta osób została chwilę i dyskutowali o tym, co powiedział ten, który był tam chyba władcą. Bałam się ruszczyć zza komody, żeby nikt mnie nie zauważył. Stałam tam i czekałam,  aż wyjdą.  Myślałam, że minęło bardzo dużo czasu, kiedy wreszcie postanowili opuścić komnatę. Pierwszy wyszedł Kiel, a za nim reszta zgromadzonych. Wyłoniłam się z mojej kryjówki. Gdy spojrzałam na meble znajdujące się w pokoju, nagle krajobraz zmienił się. Już nie stałam w ciemnej sali tylko znowu w jaskini. Tym razem nigdzie nie było mgły, ale świeciło słońce.

            Przyjrzałam się uważnie masywom górskim. Nie umiałam ich rozpoznać. Wiedziałam tylko, że znajduję się bardzo wysoko w górach. Nad jaskinią rosło jakieś drzewo. Obok niego wygrzewał się wąż. Spojrzałam na niego, a wtedy ktoś odezwał się za mną. Prawie krzyknęłam. Nie cierpiałam gdy ktoś zachodził mnie od tyłu. Czułam się wtedy bezbronna.

            -Witaj księżniczko. Mam nadzieję, że słuchałaś tego, co przed chwilą ci pokazałem.

            -Więc to wszystko ty mi pokazywałeś? Całą tą rozmowę? Ale jak? Myślałam, że to tylko mój sen. Kim ty jesteś i dlaczego mi to wszystko pokazujesz? Proszę, odpowiedź mi.- prosiłam zrezygnowana.

            -Tak, to ja pokazałem ci to wszystko. Nazywam się Kiel, ale o tym chyba już wiesz. To wszystko było bardzo łatwe. Po prostu przekazałem do twojego snu moje wspomnienie. Nie chcę, żeby stało ci się coś złego. Nie mogę ci niestety nic więcej zdradzić, bo jeżeli ktoś się o tym dowie, że mówię ci cokolwiek zostanę zabity. Teraz czas odejść, ale pewnego dnia spotkamy się znowu.  Żegnaj księżniczko.

            -Czekaj, kto chce mnie porwać? Proszę powiedź mi.- prosiłam, ale go było.

            Obudziłam się w swoim pokoju. Zamrugałam gwałtownie i podniosłam się. Co się stało w mojej głowie? On włamywał się do moich snów? Co takiego chciał mi pokazać. Tamten zdenerwowany mężczyzna wypowiedział moje imię, ale kim on był. Mówił coś o swoim bratanku. Że kim on ma mnie uczynić? Swoją towarzyszką? To znaczyło, że miałam być jego żoną.

            Byłam zła na siebie. Zbyt bardzo wstrząsnęły mnie jego słowa i nie wiedziałam kto mu odpowiadał. Może go znałam. Musiał być mniej więcej w moim wieku. Michael i Daniel mówili, że ktoś tu zawędrował. Czy to o niego chodziło? W takim razie nie byłam bezpieczna. Musiałam o tym komuś powiedzieć. Wstałam. Poczułam lekkie zawroty głowy.

            Doszłam do salonu i zemdlałam. Coś złego się ze mną działo. Nigdy wcześniej się tak nie czułam. To nie powinno się wydarzyć. Obudziłam się na sofie. Obok mnie siedziała Laura. Michael musiał gdzieś wyjść. Patrzyła smutnymi oczami, ale dostrzegłam w nich też ulgę.

            -Alex co się z tobą dzieje? Nigdy wcześniej nie mdlałaś. Martwiłam się o ciebie.- powiedziała przestraszonym głosem.

            -Nie wiem. Ale już czuję się lepiej. Nie kręci mi się w głowie. Jest dobrze. Nie zamartwiaj się tak.

            -Jak mam się nie zamartwiać?!- wykrzyknęła spanikowana.- Jesteś pod naszą opieką i musimy o ciebie dbać. Jeżeli coś ci się stanie to za to odpowiemy.

            -Przepraszam, że tak powiedziałam. Masz rację. A teraz muszę ci coś powiedzieć. Ale nie spodoba ci się to. Pewien mężczyzna zmieniał moje sny. Albo jak on mi to powiedział wkładał swoje wspomnienia w moje sny. Nie powiedziałam wam tego za pierwszym razem, ale to się powtórzyło.

            -Źle zrobiłaś, że nam o tym nie powiedziałaś. Tak się nie powinno dziać. Nie można wchodzić w cudze sny. To zakazane i grozi śmiercią.- widziałam panikę w jej oczach. Nigdy wcześniej nie widziałam jej w takim stanie.- Poczekamy na Michaela i wtedy opowiesz nam wszystko. Pewnie zastanawiasz się, gdzie jest Amelia, Victoria i Daniel.

            -Tak, masz rację. Zastanawiałam się, gdzie są, ale o to nie spytałam. Więc, gdzie są?- spytałam zaciekawiona.

            -Pojechali spotkać się z medykiem. Twoja choroba nas zaniepokoiła i baliśmy się. Kiedy tylko spotkają się z nim, wrócą. Zostałam tylko ja i Michael. Postanowiliśmy, że wystarczy, bo już od kilku dni nie widzieliśmy śladów nikogo, kto mógłby zagrażać twojemu zdrowiu.

            -Zadzwoń po Michaela. Opowiem wam o wszystkim, a potem pójdę się położyć.

            -Już idę. Może przyniosę ci coś do picia? Chcesz herbatę?- spytała miło.

            -Tak, dziękuję.- podziękowałam i oparłam głowę o oparcie sofy.

            Musiałam powiedzieć im o tym tajemniczym mężczyźnie. Czułam jednak, że nie powinnam. On chciał mnie chronić. Postanowiłam, że nie opowiem im o Kielu, ale o rozmowie kilku mężczyzn. Kim był chłopak, który chciał uczynić mnie swoją towarzyszką. To było równe z żoną. Nie chciałam mieć jeszcze męża. Nie skończyłam nawet siedemnastu lat. Myśl o małżeństwie nie spodobała mi się. Chociaż wiedziałam, że kiedy wrócę, będę musiała wyjść za maż, ale jeszcze nie teraz.

            Usiadłam, kiedy Laura przyniosła mi herbatę. Za nią szedł Michael. Musiał być gdzieś blisko, skoro zjawił się tak szybko. Wypiłam kilka łyków i podniosłam wzrok. Przyglądali mi się w milczeniu. Nie miałam pewności, czy mam zacząć mówić, czy może siedzieć cicho. Pociągnęłam łyk herbaty, kiedy odezwał się Michael.

            -Powiedz nam, co widziałaś w snach. Niczego nie pomijaj. Musimy wiedzieć wszystko. Kiedy zdarzyło ci się to po raz pierwszy?- zapytał w końcu.

            -Kilka dni temu. Obudziłam się w jakiejś jaskini wysoko w górach. Zeszłam kilkanaście metrów w dół i spotkałam tam jakiegoś mężczyznę. Powiedział wtedy „Nie wszyscy są tym, kim się wydają” czy coś takiego. Nie wiedziałam co mam o tym myśleć. Nie powiedziałam wam wtedy, bo wydawało mi się, że to tylko sen.

            -Dobrze, a pamiętasz imię tego mężczyzny? Lub cokolwiek innego?- dopytywał się.

            -Nie przedstawił mi się wtedy. Mówił jeszcze, że w tamtym miejscu zawsze znajdę schronienie. Nigdy wcześniej nie widziałam tego miejsca i nie wiem, gdzie może się znajdować.

            -Nic więcej nie pamiętasz? A za drugim razem? Co wtedy widziałaś?- pytał cały czas Michael.

            -Na początku byłam w jakiejś komnacie. Wyglądało to na zamek, ale nie jestem pewna. Było tam niewiele mebli. Kiedy weszli jacyś mężczyźni schowałam się za komodą. Rozmawiali o mnie. Jeden z nich był bardzo zły i krzyczał na kogoś siedzącego przed nim.

            Opowiedziałam mu wszystko, co pamiętałam. Nie zdradziłam tylko imienia Kiela. Czułam, że mogę mu ufać. Wydawał się dobry. Nie chciałam się pomylić, ale nie mogłam im o nim powiedzieć. Wierzyłam, że robię dobrze. Po godzinie wyjaśnień pozwolili mi wrócić do pokoju.

            Weszłam po schodach i skierowałam się prosto do łazienki. Musiałam wziąć prysznic i pomyśleć. Gdy już to zrobiłam, wyszłam na taras i rozejrzałam się. Liście spadały z drzew. Wszystko wyglądało bardzo spokojnie. Usiadłam na fotelu i pomyślałam o Kieranie. Ciekawe, co teraz robił. Powiedział tylko, że musi załatwić jakieś sprawy rodzinne. Nie zdradził nic więcej. Byłam pewna, że to nie on jest osobą, która mnie okłamuje.

            Przypomniało mi się tez o Ericku. Miałam się z nim spotkać, ale zachorowałam. Wiadomość o tym zasmuciła go, wyczułam to w jego głosie. Musiałam się z nim jeszcze spotkać. Był dobrym chłopakiem, ale myśląc o nim, poczułam się jakbym zdradzała Kierana. Nie byliśmy parą, ale on mnie pocałował. Co prawda tylko w policzek, ale to dużo dla mnie znaczyło.

            Kieran był bardzo wysoki, umięśniony, ale nie przesadnie napakowany. Miał ciemne włosy i cudowne, zniewalające oczy. Nie mogłam przez nie myśleć. Robiły z mojego mózgu papkę. Erick to też przystojniak. Ciemne włosy, szmaragdowe oczy i słodkie dołeczki w policzkach.

            Nie wiedziałam, którego mam wybrać. Obydwoje byli świetni, ale tak naprawdę zbyt wiele o nich nie wiedziałam. Spotkałam się z Erickiem, wtedy jednak on wypytywał mnie o wszystko. O Kieranie też zbyt wiele się nie dowiedziałam. Kiedy spotkam ich następnym razem, musze postarać się dowiedzieć o nich więcej. Przynajmniej tak długo, ile tu zostanę, będę mogła spotykać się z jednym. Nie zostało mi zbyt wiele czasu. Chciałam jednak mieć przez jakiś czas chłopaka, jak normalna dziewczyna. Wolałabym mieć dylematy jak każda inna nastolatka i nie martwić się tym, że będę musiała na zawsze zostawić chłopaka, na którym mi zależy.

            Moje życie robiło się coraz bardziej skomplikowane. Nie wiedziałam co mam zrobić. Chciałam mieć chłopaka, ale czy nie przywiążę się do niego zbyt bardzo. Czy kiedy odejdę to nie zaboli mnie za bardzo? Musiałam podjąć decyzję, czy spotykać się z którymkolwiek z nich, czy lepiej to sobie odpuścić. Może lepiej nie być z żadnym i ich spławić. Nie miałam komu się wyżalić. Moje przyjaciółki nie pochwaliłyby tego, że podoba mi się jakikolwiek chłopak.

            Z zamyślenia wyrwał mnie telefon. Podniosłam go i spojrzałam na słuchawkę. Eric. Z wahaniem odebrałam.

            -Tak?

            -Cześć Alex. To ja, Eric. Chciałem tylko spytać, czy już czujesz się lepiej. Mam nadzieję, że szybko ci przejdzie i zobaczymy się jutro w szkole.

            -Och cześć. Już jest lepiej, ale przez tydzień nie wyjdę z domu. Too dotyczy także szkoły. Lekarz kazał mi odpoczywać.- musiałam skłamać, bo inaczej kazałby mi pójść do jakiegoś doktora.

            -Skoro nie możesz wychodzić, to może wpadnę do ciebie po szkole. Przyniosę ci lekcje i w ogóle. Lub, jeżeli chcesz obejrzymy jakiś film.

            -Tak, jasne. Możesz jutro przyjechać. Muszę kończyć. Do zobaczenia jutro.- pożegnałam się i rozłączyłam.

             

*********************************************************************************

No to kolejny rozdział napisany :) Mam nadzieję, że wam się spodoba. Akcja powoli zaczyna się rozkręcać. Wpadajcie, komentujcie, piszcie swoje tt i możecie mnie też informować w komentarzach, czy chcecie, żebym pisała wam na tt o nowych rozdziałach :) Mój tt to Sandra_1D_PL Jeżeli tylko chcecie to piszcie do mnie, pytajcie o follow back :) Pozdrawiam Sandra :*