Rozdział 17

                W końcu dałam radę go ode mnie odepchnąć. Nie powinnam była wpuszczać go do mojego pokoju. To był błąd. Karygodny błąd. Zachowałam się jak smarkula.

                - Nie powinieneś tego robić! Powiedziałam, że nie możemy być razem! Czy do ciebie nic nie dociera?! – wrzasnęłam.

                - Dociera, ale teraz wiem, że ciągle coś do mnie czujesz – wyszczerzył się. Miała ochotę walnąć go w twarz.

                - Nie możemy być razem, wbij to sobie do głowy! – krzyknęłam.

                Nie miałam pojęcia, co powinnam zrobić. Musiałam jakoś pozbyć go się z mojego pokoju i to jak najszybciej. Przygryzłam dolną wargę i wbiłam wzrok w podłogę.

                - Ericku, nie możemy być razem. Proszę cię, nie utrudniaj tego. Za miesiąc wyjeżdżam i nie chce znowu kogokolwiek opuszczać. Kiedy byłam w górach, przez pewien czas nie potrafiłam przestać myśleć o tobie. To łamało mi serce, ale teraz, gdybym pozwoliła sobie na jakiekolwiek uczucia, kiedy wyjadę, będzie jeszcze trudniej. Proszę cię, odejdź.

                Długo patrzyliśmy na siebie, zupełnie nic nie mówiąc. Było mi przykro z tego powodu, że muszę się z nim pożegnać i go odprawić, ale wiedziałam, że to jest konieczne. Nie chciałam mu drugi raz złamać serca.

                - Więc zostań. Porozmawiaj z rodziną. Niedługo skończysz osiemnaście lat i będziesz mogła zamieszkać sama. Albo zamieszkamy gdzieś razem. Mogę pojechać z tobą. Nie wiem, ale nie kończ tego. Zostań – powiedział Eric. Jego głos był smutny, ale w oczach widziałam nadzieję.

                - Nie mogę zostać. Muszę wrócić. Tam…. bardzo wiele ode mnie wymagają, a ja nie mogę ich zawieść. Nie mogę tego zrobić. Zawiodłabym bardzo wielu ludzi, którzy czekają na mój powrót – powiedziałam, nie do końca pewna swoich słów.

                - Kto czeka? Przecież z rodziną możesz się widywać mieszkając tutaj. Albo pojadę z tobą, jakoś to rozwiążemy – wziął mnie za ręce, zapewniając, że ta sytuacja nie jest stracona. Nie wiedział, że jest.

                - Nie chodzi tylko o moją rodzinę. Ty nic nie rozumiesz. Nie możesz ze mną pojechać. Tam, skąd pochodzę nie ma dla ciebie miejsca – usiadłam na łóżku, zdenerwowana. Skończyły mi się pomysły, jak go zniechęcić.

                - Skoro nie rozumiem, to mi to wytłumacz. Dlaczego nie ma tam dla mnie miejsca? Mogę się nawet nauczyć hiszpańskiego – widziałam w jego oczach determinację. Nie podda się tak łatwo.

                 - Nie mogę ci tego wytłumaczyć. Nie rozumiesz, nie mogę.

                - Nie poddam się tak łatwo. Proszę cię, Alex, powiedz mi. Powiedź i już nigdy tutaj nie wrócę, żeby się z tobą spotkać – przekonywał mnie z  uporem.

                Zastanowiłam się nad jego propozycją. Nie chciałam, żeby więcej mnie nachodził. To byłoby dobre rozwiązanie, ale wtedy dowiedziałby się o rzeczach, o których nie miał pojęcia. Musiałam to jakoś powiedzieć, nie zdradzając żadnych tajemnic. Ale jak to zrobić. Mogłam mu powiedzieć, że jestem księżniczką, od tego na pewno nic by się nie stało. Wtedy jednak zacząłby zadawać inne pytania, na które nie znałam odpowiedzi. Zdecydowałam jednak powiedzieć mu prawdę, przynajmniej częściową.

                - Ericku, widzisz, przyjechałam tutaj z moimi przyjaciółmi i opiekunem kilka lat temu. Mój ojciec kazał nam tu przyjechać, żebym mogła się uczyć. Nie chciał, żebym miała prywatnych nauczycieli. Miałam nauczyć się o tym, jak to jest żyć normalnie. Nie przejmując się zasadami, których muszę przestrzegać. Chciał, żebym przez jakiś czas żyła jak normalna nastolatka. Wiedział, że jeżeli zostanę w domu to nie będzie możliwe. Gdybym tutaj nie przyjechała, nigdy nie dostałabym możliwości życia jak normalna osoba – opowiedziałam jednym tchem, zanim się rozmyśliłam.

                - Ale nie rozumiem. Jak to wam kazał? Znaczy twój ojciec. Poza tym dlaczego nie mogłabyś żyć jak normalna osoba? Co to wszystko znaczy? – spytał.

                - Dlatego nic ci nie powiedziałam. To wywołuje za dużo pytań. Postaram ci się na nie odpowiedzieć, ale nie wymagaj ode mnie więcej. Już i tak naginam zasady mówiąc ci o tym. Nikt z zewnątrz nie powinien tego wiedzieć – oznajmiłam. – Tak, mój ojciec kazał nam. Zrobił to, ponieważ mógł. On jest kimś bardzo ważnym. Jest królem. Wydał rozkaz jednemu z jego najbardziej zaufanych ludzi, Walentinowi, żeby nas tutaj przywiózł. Dlatego żyć jak normalna osoba. Tam, skąd pochodzę, jestem następczynią trony, księżniczką.

                Kiedy wrócę, znowu będą obowiązywać mnie wszystkie zasady, jakie tam panują. Będę musiała przez cały czas zachowywać się nienagannie. Spełniać polecenia mojego ojca, Ezeqiela. Jest bardzo dobrym ojcem, zawsze bardzo mnie wspierał, ale czasami jest bardzo wymagający – dokończyłam.

                - Ale co z tym wszystkim mają wspólnego twoi przyjaciele? Nie rozumiem. Poza tym mówiłaś, że tam, gdziekolwiek to jest, jesteś księżniczką, więc dlaczego nie ma tam miejsca dla mnie? Przecież skoro twój ojciec jest królem, to przecież on… - nie dałam mu dokończyć.

                - Moi przyjaciel. Cóż, teraz są moimi przyjaciółmi. Kiedy tutaj przyjechaliśmy, nie było tak. Wtedy traktowałam ich jak poddanych. Nie jak służbę, ale poddanych. Po jakimś czasie zaprzyjaźniliśmy się. Tak naprawdę są moimi….można powiedzieć strażnikami. Mieli mnie chronić. Mój ojciec jest królem, to prawda. Ale nie ma tam miejsca dla ciebie z innego powodu. Widzisz, kiedy wrócę, to czeka mnie coś bardzo ważnego. Co zmieni moje życie – wytłumaczyłam.

                - Czekaj, co może zmienić aż tak bardzo twoje życie. Chyba, że….masz na myśli. Chodzi o to, że wyjdziesz za mąż, prawda? Dlatego? O to chodziło? – dopytywał się Eric.

                - Tak, dokładnie o to chodzi – odparłam zrezygnowana. – Teraz wiesz, dlaczego. Będę musiała wyjść za mąż. Nawet nie wiem za kogo. Zrozum, taka jest moja przyszłość. Nie mogę zostać tutaj z tobą, bo nie będę mogła wrócić. Pewnie nawet się z tobą spotykać, bo nie jesteś poddanym ojca.

                - Teraz wszystko rozumiem. Nawet jeżeli coś czujesz, nie możemy być razem. Twoje życie jest niesprawiedliwe. Tak nie powinno być. Nie możesz uciec, prawda? – spytał nie do końca serio.

                - Nie jest aż tak źle. Przez ostatnie kilka lat miałam naprawdę cudowne życie. Traktuję je raczej jak przygodę, ale zawsze będę pamiętać czas spędzony tutaj – powiedziałam, próbując się uśmiechnąć, ale bardziej przypominało to grymas. Złapałam Ericka za rękę i pociągnęłam w swoją stronę, żeby usiadł obok mnie na łóżku. – Nie mogę uciec. To mój obowiązek. Ci ludzie liczą na mnie. Kiedy umarła moja mama….

                - Nie kończ. Widzę, że to dla ciebie bardzo bolesne. Myślę, że powinienem już iść, ale jeszcze wrócę. Chciałbym spędzić z tobą trochę czasu zanim wyjedziesz. Proszę, nie zabraniaj mi – powiedział spokojnie.

                - Jeżeli chcesz, możesz przyjechać. Ale nikt nie może dowiedzieć się o tym, co ci powiedziałam. Przypuszczam, że moi przyjaciele i tak już o tym wiedzą. Na razie, do widzenia Ericku – uśmiechnęłam się i przytuliłam go.

                - Do zobaczenia, Alex – powiedział i wyszedł z pokoju, uśmiechając się do mnie.

                Za drzwiami czekał Daniel i Amelia. Miałam nadzieję, że nic nie zrobią Erickowi. Zdawałam sobie sprawę z konsekwencji tego, co zrobiłam, ale musiałam. Byłam mu winna przynajmniej część prawdy. Nie powiedziałam nic wielkiego. Nie czułam się winna z tego powodu. To oni mieli mnie słuchać, a nie na odwrót. Spojrzałam na nich. W oczach Daniela widziałam złość, a Amelii niedowierzanie.

                Mogłam się tego spodziewać. Są źli. W końcu wyjawiłam nasze tajemnice komuś obcemu. Nie powiedziałam nic złego. Eric nie dowiedział się, kim tak naprawdę jesteśmy ani tym bardziej gdzie znajduje się nasz dom. Nie mógł wiedzieć, że pochodzimy ze złotego miasta. Ludzie, którzy o nim usłyszeli i pojechali go szukać już nie żyli. Tak, El Dorado, jak nazywali je obcy, pochłonęło trochę ludzkich żyć. Nie mogliśmy jednak pozwolić, że ktokolwiek dowie się o jego istnieniu. Stałoby się to samo co z Atlantydą.

                Powiedziałam to tylko Erickowi i wiedziałam, że nikomu nie powie. Byłam tego pewna. Nie miałam pojęcia skąd, po prostu wiedziałam. To samo mogłam powiedzieć o Kieranie, ale nie zamierzałam mu wyjawiać naszych sekretów. Jego też będę musiała opuścić. Wiem, że to będzie bolało. Miłość boli, ale mam nadzieję, że ten ból jest wart tych kilku chwil szczęścia.

                Znowu spojrzałam na Daniela i Amelię. Nie ruszyli się z miejsca. Po prostu stali i czekali. Musiałam coś powiedzieć. Zastanawiałam się, od czego zacząć.

                - Wiem, że słyszeliście o czym opowiadałam Erickowi. Na pewno nie jesteście z tego powodu zadowoleni, ale byłam mu winna przynajmniej to. On nikomu nie powie. Nie musicie się o to martwić – powiedziałam w końcu.

                - Słyszeliśmy. Nie powiem, żeby nam się to podobało, ale nie mamy prawa ci rozkazywać – pierwsza odezwała się Amelia.

                - Wiedz, że tego nie pochwalamy. Kiedy przyjdzie tu następnym razem, spraw, żeby już nie wrócił. Nie możesz pozwolić, żeby wypytał cię o więcej rzeczy. Alex, wiesz co się stanie, jeżeli nas znajdzie. Będzie musiał zginąć – dopowiedział Daniel.

                - Wiem, jakie są konsekwencje. Nie musisz mnie ostrzegać. Następnym razem powiem mu, że to już ostatnie spotkanie. Mie dowie się nic, co mogłoby nam zaszkodzić. Wie, że jestem księżniczką, ale to nic wielkiego. Nie znajdzie mnie w Wikipedii. Nie martwcie się, wiem co robię – odpowiedziałam z namysłem.

                - Dobrze, wierzymy ci – odparł Daniel.

                Obydwoje odwrócili się i poszli do salonu. Teraz musiałam wymyślić, jak spotkać się z Kieranem. Nie wiedziałam, czy znowu uda mi się wymknąć mówiąc, że jadę do Ericka. Przecież dopiero co tu był. Miałam ogromny dylemat.

                Poza tym Eric mnie pocałował. Ale teraz byłam z Kieranem. Chociaż, czy rzeczywiście byliśmy parą. Nie znaliśmy się zbyt dobrze. Spotkaliśmy się ile? Pięć razy. Ale on od początku działam na mnie w jakiś nieznany mi sposób. Bardzo dobrze czułam się w jego obecności. Wiedziałam, że mogę powiedzieć mu wszystko i zaufać. Może i zachowałam się jak idiotka mówiąc o wszystkim Erickowi, a potem ten pocałunek. Bezwiednie dotknęłam ust.     

                Eric był dla mnie miły, ale chciał czegoś, czego nie mogłam mu dać. Może, jeśli nie wyjechałabym, bylibyśmy teraz szczęśliwą parą, a potem wymyśliłabym coś, żeby go zostawić. Tylko że wtedy o wiele bardziej by to bolało. Nie chciałam go ranić bardziej niż to konieczne. Byłam głupia pozwalając mu zbliżyć się do siebie. Nie zrobiłam tego przez te wszystkie lata mieszkając tu. Raptem pojawił się jakiś chłopak i to wszystko popsuł. Ale te oczy, jego hipnotyzujące zielonobrązowe oczy.

                Musiałam to sobie wybić z głowy. Kierana najlepiej też. Za niewiele ponad rok będę mężatką. Tuż po przemianie. Ta myśl nagle we mnie uderzyła. Wyjdę za kogoś, kogo zupełnie nie znam. Dlaczego? Bo byłam księżniczką. To, co powiedział Eric, było prawdą. Moje życie jest nie fair.

                Do tego przemiana. Wiedziałam, że ją przejdę, ale do tej chwili tak naprawdę się tym nie martwiłam. W ogóle moje życie odkąd przyjechałam do Karoliny było sielanką.

                Przemiana, małżeństwo, a potem panowanie. To miało być moje życie. Cały czas dręczyła mnie przemiana. Przez rok będę nieprzytomna. To nie wróżyło nic dobrego. Obudzę się tylko co trzy miesiące. Ale gdzie wtedy będę? Pewnie w moim pokoju w zamku, a przy mnie cała masa osób wyczekująca, aż ją ukończę. Do tej pory nawet nie wiedziałam, na czym polega. Nikt nie chce na ten temat mówić. To nie było w porządku. Chociaż osób ją przechodzących było tak niewiele. Tylko osoby o czystej krwi ją przechodziły. Zmarszczyłam czoło. Musiałam przestać o tym myśleć. Tak kiedyś poradziłam mi mama, zanim zginęła. Powinnam przestać myśleć o tym, co nieuniknione.

               

**************************************************************************

Mam dla was nowy rozdział :) Trochę wyjaśnia o Alex ;) Mam nadzieję, że się podoba. 

Kilka osób przekonało mnie, żeby na razie bloga nie usuwać.... 

Zmieniłam też trochę wygląd, bo był zbyt rażący :)

Komentujcie! To naprawdę daje dużą motywację i chce mi się pisać. 

Pozdrawiam wszystkich! Sandra xxx

P.S. Przed początkiem szkoły (wiem, też tego nie chcę :/ ostatnia klasa gim :/) postaram się dodać jeszcze jeden rozdział :) 

Rozdział 16

                Kiedy wróciłam do domu wszyscy zauważyli mój świetny humor. Tylko Laura wiedziała, a przynajmniej uważała, że wiedziała z jakiego powodu. Powiedziałam jej tylko, że pogodziłam się z Erickiem. O planach na kolejne spotkanie jeszcze nie, ale wiedziałam, że znowu muszę ją okłamać. Z Kieranem czułam się fantastycznie i nie miałam ochoty na razie z tego rezygnować.

                Kiedy wieczorem siedziałam na łóżku, rozczesując wciąż mokre włosy po prysznicu, znowu dały o sobie znać wyrzuty sumienia. Spojrzałam na telefon leżący na stoliku nocnym. Wiedziałam, że nie powinnam tego robić, ale też musiałam przestać się zadręczać z powodu chłopaka, którego miałam już nigdy nie zobaczyć.

                Dłuższą chwilę zastanawiałam się, co powinnam napisać. Nie miałam z nim kontaktu przez kilka miesięcy. Nagle dowiaduje się, że moi przyjaciele wrócili, ale beze mnie. Wiedziałam doskonale, że chciał się ze mną spotkać, ale przecież widziałam go z jakąś dziewczyną. Nie mogłam go o to spytać wprost, bo wtedy domyśliłby się, że wróciłam.

                Moje wyrzuty sumienia osłabły, gdy tylko pomyślałam o tamtej dziewczynie. Wyglądali na takich szczęśliwych. Nie powinnam tego psuć pisząc mu, że wróciłam do miasta, ale usiałam wytłumaczyć, dlaczego wyjechałam. To nie będzie prawda. Tego nie mogłam mu powiedzieć. Musiałam chronić siebie i moich przyjaciół. Zostało mi niewiele czasu do przemiany i do chwili wyjazdu, nie mógł się o mnie dowiedzieć. Wysyłając wiadomość miałam nadzieję, że przynajmniej przestanie na zawsze o mnie myśleć.

                Wiem, że byłeś w moim domu. Nie mogłam wrócić. Proszę, nie nachodź więcej moich przyjaciół. Przepraszam, że wtedy się nie pożegnałam, ale to było konieczne. Nie myśl o mnie więcej. Powinieneś znaleźć sobie dziewczynę, która Cię doceni. A.

                Brzmiało to trochę melodramatycznie, ale nie wiedziałam co napisać. Odpowiedź długo nie nadchodziła. Pomyślałam, że pewnie już o mnie zapomniał i pewnie teraz jest ze swoją nową dziewczyną. Nie powinnam się tym przejmować. Ale jednak obchodziło mnie to bardziej, niż chciałam przyznać.

                Położyłam się spać z myślą o Kieranie. O tym jak wspaniale całował. Cały czas czułam dotyk jego warg na moich. Takich zachłannych, a jednocześnie delikatnych. Eric całował pewnie i z pasją, ale Kieran. Nie powinnam ich porównywać. To nie było fair w stosunku do nich.

                Zasnęłam z uśmiechem na ustach. Nie mogłam się doczekać kolejnego spotkania. Musiałam tylko jakoś wymknąć się z domu.

                Gdy się obudziłam ekran telefonu migał. Szybko wzięłam go do ręki i sprawdziłam. Wiadomość od Ericka. Bałam się ją otworzyć, ale musiałam.

                Jeżeli sobie tego życzysz twoi przyjaciele więcej mnie nie zobaczą. Kiedy wrócisz? Jak mam o tobie nie myśleć? To nie jest możliwe. Nie chcę innej dziewczyny! Chcę ciebie i tylko ciebie! Proszę wróć! E

                Zrobiło mi się smutno z jego powodu, ale jednocześnie byłam wściekła. Nie chciał innej dziewczyny? Więc kim była tamta w restauracji? Nie mogłam go o to spytać. Chyba że…

                Ktoś widział cię w restauracji z dziewczyną. I ty nie chcesz nikogo innego oprócz mnie?! Okłamujesz mnie :c Nigdy już nie wrócę. Nie mam do czego wracać. A

                Może nie była to prawda, ale nie chciałam, żeby mnie okłamywał, chociaż sama nie byłam z nim do końca szczera. Ale przecież jakoś musiałam dowiedzieć się prawdy.

                Usłyszałam pukanie do drzwi. Nie miałam teraz ochoty na spotkanie z kimkolwiek. Musiałam w spokoju pomyśleć. Pukanie powtórzyło się. Wstałam powoli i podeszłam do drzwi. Uchyliłam je tylko trochę, żeby zobaczyć, kto mi przeszkadza. Jednak nie byłam gotowa na to, co zobaczyłam.

                Za drzwiami stał Eric. Obok niego dosyć wkurzony Daniel. Wiedziałam, że jeżeli Eric nie byłby kiedyś dla mnie ważny, Daniel już dawno rzuciłby się na niego z pięściami. I byłam pewna, że wygrałby. Od dawna przechodził trening i umiał walczyć.

                - Nie wiem, co on tu robi, ale powiedział, że go zaprosiłaś! – powiedział zdenerwowany Daniel.

                - Yhm daj nam chwilę. Zaraz wyjdzie. Nie martw się – powiedziałam, chociaż mogłam pozwolić wyrzucić mu Ericka, który go najwyraźniej okłamał.

                Wpuściłam go do środka i podeszłam do okna. Eric stanął na środku pokoju i wpatrywał się we mnie, jakby nie wiedział, co powinien powiedzieć.

                - Dlaczego kazałaś swoim przyjaciołom kłamać?! Dlaczego ty mnie okłamałaś?! Dlaczego nie mogłaś po prostu napisać, że mnie nie chcesz albo czegoś?! Ty po prostu wolałaś skłamać! – wyrzucił z siebie.

                Nie wiedziałam, co mam powiedzieć. Stałam sparaliżowana z otwartymi ustami, jednak nic się z nich nie wydobywało. Przełknęłam gulę, która urosła mi w gardle.

                - Po co miałam mówić ci o czymś, co nie miało znaczenia? Widziałam cię z jakąś dziewczyną, kiedy wychodziliście z restauracji. Skoro znalazłeś sobie nową, to po co zawracasz mi głowę.

                - Co?! Nie mam dziewczyny! W restauracji to była moja siostra! Przez cały ten czas nie miałem żadnej dziewczyny! Miałem nadzieję, że wrócisz… do mnie – powiedział smutno.

                Zdziwiłam się. Więc to nie była jego dziewczyna. Może nie powinnam na niego tak naskakiwać. Zachowałam się jak idiotka. Powinnam go teraz przeprosić, albo coś ale byłam zbyt bardzo zdenerwowana. Zamiast tego stałam jak idiotka gapiąc się na niego. Eric chyba też nie wiedział co ma powiedzieć.

                - Nie mogę do ciebie wrócić. Za jakiś czas znowu wyjadę i tym razem już nie wrócę. Nigdy. Nie będę mogła – powiedziałam, a łzy napłynęły mi do oczu. Odwróciłam się do okna, żeby nic nie zauważył i szybko je otarłam.

                Eric wyciągnął rękę w moją stronę, ale ją cofnął. Jakby nie był pewny, jak zareaguję.

                - Dlaczego? Dlaczego znowu wyjeżdżasz? Gdzie byłaś? Jesteś mi winna chociaż to. Proszę, powiedz.

                - Po prostu muszę wyjechać. To sprawa….rodzinna. Muszę wrócić do domu, do prawdziwego domu. Tutaj mieszkałam tylko na czas nauki -  powiedziałam, patrząc mu głęboko w oczy. Widziałam w nich ból, ale pomimo to, mówiłam dalej. – Przez ostatnie osiem miesięcy byłam u rodziny. Więcej nie mogę ci powiedzieć.

                - Nie możesz, czy po prostu nie chcesz? Jeżeli byłaś u rodziny, to chyba mogę wiedzieć, gdzie to jest? – odpowiedział. W jego głosie słyszałam napięcie.

                - Nie mogę ci tego powiedzieć. To nie jest twoja sprawa – powiedziałam szybko. – Jeżeli już skończyłeś swój wywód, wyjdź. Nie mam ochoty więcej się z tobą spierać.

                Nie chciałam tak się zachować względem Ericka, ale to było konieczne. Nie mogłam powiedzieć mu prawdy. Był dla mnie miły. Nawet napisał, że mnie kocha. Ale nie mógł być częścią mojego życia.

                Nie zauważyłam, kiedy do mnie podchodził. Odwrócił mnie do siebie. Nasze twarze dzieliły centymetry.

                - Jeżeli tak bardzo tego chcesz, odejdę. Ale wiem, że to złamie twoje i moje serce – poczułam jego oddech na moim policzku. W jego oczach było widać determinację. Wiedziałam, że stawia wszystko na jedną kartę.

                - Nigdy ci nie powiedziałam, że cię kocham. Jeżeli to złamie czyjeś serce, to twoje. Nie możesz mnie zmusić do czegoś, czego nie chcę. Kiedyś cię naprawdę lubiłam, ale to się skończyło. Wyjechałam i zapomniałam o tobie – nagle poczułam się źle łamiąc mu serce, ale mimo to kontynuowałam. – Przez ten czas powinieneś też o mnie zapomnieć. Nie możemy być razem i zrozum to wreszcie. Nigdy cię nie kochał… - głos mi się załamał.

Nie byłam w stanie tego wypowiedzieć. Nie wiem czy przez smutek w jego oczach, czy to z mojej winy. Po prostu nie potrafiłam. Moja chwilowa słabość wystarczyła Erickowi. Pochylił się i mnie pocałował.

Nie byłam gotowa na to, co się stało. Tak nie powinno być. Teraz byłam z Kieranem. Próbowałam się odsunąć, ale Eric trzymał mnie mocno. W końcu odsunął się na chwilę, żeby odetchnąć.

- My nie…. – dałam radę powiedzieć, zanim nie pocałował mnie znowu. Tym razem pocałunek był już bardziej delikatny i namiętny. Delikatnie wsunął rękę pod moją bluzkę a ja złapałam go za szyję. Nie mogłam się powstrzymać. Moje ręce mnie nie słuchały.

____________________________________________________________________

Pod ostatnim postem widziałam tylko 2 komentarze. Jeżeli nie czytacie i nie chcecie, żebym wysyłała wam wiadomość kiedy napiszę kolejny rozdział po prostu napiszcie. Nic na siłę. Jeżeli wam się nie podoba też napiszcie. Jeżeli pod tym postem znowu będą 2 komentarze lub wcale po prostu usunę bloga. Ani wy nie musicie go czytać, ani ja nie muszę pisać. Jak wyżej nic na siłę. Zasmuciło mnie to :c Trudno mogę nie pisać więcej :( 

Sandra xxx